Over het meest bezongen orgaan: ons hart (thoracic belt)

THIS PRECIOUS HEART OF MINE: JE HART OPENEN EN SLUITEN

Ontelbare liedjes zijn er geschreven over ons hart: total eclipse of the heart, unbreak my heart, heart of gold, heart's mystery... Het verliefde hart, het gebroken hart, het gesloten hart, het lege hart, het gouden hart: alle kamers van ons hart komen aan bod als het over liefde gaat. De kamer waar de mensen zitten die we ten diepste in ons hart dragen. De kamer waar ons wezenlijke verlangen huist. De kamer met gebeurtenissen en mensen die je niet kunt vergeten of vergeven. De kamer waar het ijskoud voelt, bevroren. De lege kamer. De kamer waarvan je de sleutel hebt weggegooid... Hartpijn is zonder twijfel de meest voorkomende emotionele pijn: de pijn van de afwijzing, de pijn van verlating, de pijn van eenzaamheid, niet gezien worden...

Er zijn ontelbare manieren om ons hart te beschermen, en gelukkig maar, want soms is het echt kwestie van overleven:

• we bouwen er een muurtje omheen en laten niemand meer 'binnen'

• we gaan pleasen, leven naar de verwachtingen van anderen, en verliezen zo onszelf een beetje uit het oog (soms in die mate dat we niet meer weten wie we nu echt zijn en wat we nu echt voelen en nodig hebben)

• we geven anderen de schuld van wat we voelen

• we isoleren onszelf en gaan verbinding met anderen uit de weg

• we ontwikkelen een sterke innerlijke criticus (jezelf afwijzen kan een manier zijn om de afwijzing van anderen vóór te zijn)

• we vullen onszelf op allerlei manieren (eten, drinken, kennis, verdovende middelen...) om de pijn van de leegte niet te moeten voelen

• we gaan in ons hoofd leven en de pijn rationaliseren, analyseren...
  

Ook op fysiek vlak creëren we gewoontespanningen rondom het hartgebied (borst, schouders, tussen de schouderbladen, nek), die op hun beurt kunnen leiden tot fysieke chronische klachten. We ademen korter en oppervlakkiger en soms houden we zelfs onbewust even de adem in: ons emotionele hart heeft geen ruimte om zich te openen en zich uit te spreken.

Door je hart te sluiten, hoef je de onvervulde behoeften en de pijn (even) niet te voelen.

En toch: hoeveel blutsen en builen je hart al heeft opgelopen, het zit in onze natuur om te helen. Meer nog: de blutsen en builen zijn er om je hierbij te helpen. Het Leven wil gevoeld worden, geleefd worden. Het zal altijd aan je mouw blijven trekken. Je hart wil af en toe kunnen "luchten", alle deuren openzetten, frisse lucht binnenlaten. Dat kan alleen als alles er mag zijn: de pijn én de vreugde. Ruimte maken voor alles wat zich toont, vraagt om een veilige omgeving en om mensen die je vertrouwt. En dan nog kan het spannend zijn: om je open en kwetsbaar te tonen. Te zien en gezien te worden. Authentiek in verbinding te gaan.

Het is helemaal oké om je hart te beschermen, maar zo heerlijk als je ook af en toe je hart kan 'luchten', letterlijk en figuurlijk. De kwetsuren, die in relatie ontstaan, kunnen immers ook enkel in relatie helen. Je hebt het recht om plaatsen op te zoeken en je te omringen met mensen waar je je hart niet hoeft te beschermen.

DE "THORACIC BELT OF TENSION" OP FYSIEK VLAK

Op fysiek vlak vormen onze armen en handen het verlengde van ons hart en onze longen.

Als baby openen we onze kleine armpjes op zoek naar veiligheid, geborgenheid, affectie en liefde. Open en kwetsbaar tonen we zo onze wezenlijke behoefte om graag gezien te worden, om een plek te krijgen, bestaansrecht. Soms wordt er op ons hart getrapt en worden onze behoeften niet vervuld. We worden genegeerd, vernederd, afgewezen, bestraft... en dat doet pijn. Om onszelf verdere pijn te besparen, leren we ons hart te beschermen en op slot te zetten. Soms gebeurt dit al in onze vroege kindertijd, soms pas na latere pijnlijke ervaringen zoals een relatiebreuk, een overlijden of een andere traumatische ervaring. De pijn die we voelen is immers te groot en niet voor herhaling vatbaar...

Wanneer je je hart fysiek beschermt, creëer je dus ongewild spanning in de fascia rondom hart, schouders, nek, bovenrug, ribbenkast, middenrif, armen en handen. Alles rondom je hart spant zich op om alles bijeen te houden, soms in die mate dat je alle gevoel op bepaalde plekken verliest. Je schouders kunnen soms als een harnas vele lasten, zorgen en verantwoordelijkheden dragen. Je armen en handen kunnen uitreiken, omhelzen, aanraken, vasthouden, strelen, geven, grenzen aangeven. Je ribbenkast en borst beschermen je hart en zijn ook verbonden met je longen en middenrif.

De spanningsknopen kunnen leiden tot problemen met de borstwervels, frozen shoulder, ademhalingsklachten, fysieke pijn in de borst...

EMOTIONAL FLUIDITY

We hebben allemaal wel een zekere vorm van zelfliefde en liefde voor anderen, maar in liefde kunnen we allemaal groeien: liefde voor onszelf en het diepste vermogen om van het leven en de waarheid te houden. Transformeren is je hart openen. Je emoties mogen doorvoelen. Ja zeggen tegen álle kamers van je hart. Ja zeggen tegen het Leven.

Ons hart is emotioneel. De pijn die het in zich meedraagt, kan overweldigend zijn om te voelen.

En toch ligt daar de sleutel naar het openen van je hart: het toelaten, doorvoelen en uiten van je emoties. Niets wegduwen. Niets vastgrijpen. Niets veroordelen. Emotionele energie wil immers altijd bewegen.

Als je jezelf toelaat om die diepe pijn te voelen, merk je misschien ook op hoe snel je weer naar je hoofd schiet. De pijn kan voedsel zijn voor onze interne criticus: 'zie je wel, jij kan je hart niet openen' of 'je kan geen diepe relaties aangaan, loser' of 'je bent al zolang aan jezelf aan het werken en je kan het nog niet...' of... Je veroordeelt jezelf en beweegt opnieuw van je hart naar je hoofd.

Wees mild voor jezelf. Je hart openen is een proces. Stap voor stap zak je van je hoofd in je hart en doorbreek je de negatieve gedachtenspiralen. Kan je jezelf toelaten om naar je hart te gaan en de pijn daar te voelen (de pijn van de verlating, de leegte, de afwijzing, de eenzaamheid...)? Kan je de verdedigingsmuren en de bescherming rond je hart opmerken? Voel compassie voor jezelf. Groet je pijn, adem erin, laat het toe, don't space out! Laat de emoties vloeien. Iets wat er niet mag zijn, wordt alleen maar groter. Door JA te zeggen tegen wat je voelt, kan er iets in beweging komen. Je zet je hart open, voor de pijn én voor het geluk.

THUISKOMEN, ONS DIEPSTE VERLANGEN

Soefi's zien pijn van het hart als een belangrijk deel van ons groeiproces. De pijn is er om ons te wijzen op onze diepste essentie, ons diepste verlangen om heel te zijn en thuis te komen.

We hoeven dus niet het gevecht tegen de pijn te winnen. Het gaat erover anders te leren kijken naar de pijn. In plaats van een vijand wordt hij een vriend die het beste met ons voorheeft. De pijn is daarom niet weg, maar onze manier van kijken verandert: het gevecht stopt, er komt meer acceptatie. We vertrouwen erop dat de pijn ons zal openen en de weg zal wijzen naar heling.

In het Engels zou je kunnen zeggen: "from hole to whole" (van een gat naar heelheid).

Dit werkt alleen als we verantwoordelijkheid nemen voor onze eigen pijn en stoppen met de andere als schuldige aan te wijzen (een andere vrouw/man, je lover, je ouders, je collega, je baas,…). Jij bent de enige die je hart kan openen. Jij bent de enige die voelt wat je voelt. Jij bent de enige die JA kan zeggen tegen alles wat er gevoeld wil worden en zo weer beweging kan brengen in de geblokkeerde emotionele energie. Zo komt er meer en meer opening in je hart. En échte liefde. Voor jezelf. Voor anderen. Voor het Leven.

Opening to the pain = opening to the joy of life. No mud, no lotus!